Summary

"Nelson Mandela: Long Walk to Freedom" is an extract from Mandela's autobiography, reflecting on his journey from oppression under apartheid to becoming South Africa's first Black President. The chapter centers on his inauguration on May 10, 1994, a historic event marking the end of apartheid and the birth of a democratic, non-racial South Africa. Mandela describes the ceremony at the Union Buildings in Pretoria, once a symbol of white supremacy, now transformed into a "rainbow gathering" of diverse nations and people celebrating freedom. He recalls the emotional weight of the moment, overwhelmed by history, as he took the oath alongside deputy presidents Thabo Mbeki and F.W. de Klerk.

Mandela reflects on the "extraordinary human disaster" of apartheid—a system of racial domination established after the Anglo-Boer War—that oppressed Black South Africans for decades. He contrasts this with the "glorious human achievement" of its dismantling through the sacrifices of countless individuals. He expresses gratitude to international leaders for their support in this victory for justice and peace, pledging to build a society free from poverty, discrimination, and oppression, where "never again" would one group oppress another.

The chapter also delves into Mandela's personal evolution. Initially, he sought freedom for himself, but witnessing widespread injustice ignited a deeper hunger for his people's liberation. He defines courage as triumph over fear, not its absence, and emphasizes that love, not hate, is humanity's natural state. Despite the brutality of apartheid, he found hope in fleeting glimpses of humanity, even in prison guards. Mandela concludes that true freedom is indivisible—both the oppressed and the oppressor must be liberated from hatred and prejudice to reclaim their humanity.

Assamese Summary

"নেলছন মেণ্ডেলা: লং ওৱাক টু ফ্ৰিডম" হৈছে মেণ্ডেলাৰ আত্মজীৱনীৰ এটা উদ্ধৃতি, য'ত তেওঁ এপাৰ্থাইডৰ নিপীড়নৰ পৰা দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ প্ৰথম কৃষ্ণাংগ ৰাষ্ট্ৰপতি হোৱাৰ যাত্ৰাৰ কথা বৰ্ণনা কৰিছে। এই অধ্যায়টোৱে ১৯৯৪ চনৰ ১০ মে'ত অনুষ্ঠিত তেওঁৰ অভিষেকৰ ওপৰত কেন্দ্ৰিত, যিটো এপাৰ্থাইডৰ অন্ত আৰু এখন গণতান্ত্ৰিক, অজাতিবাদী দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ জন্মৰ এক ঐতিহাসিক ঘটনা আছিল। মেণ্ডেলাই প্ৰিট'ৰিয়াৰ ইউনিয়ন ভৱনত অনুষ্ঠিত এই অনুষ্ঠানৰ বৰ্ণনা দিছে, যিটো এসময়ত শ্বেতাংগৰ আধিপত্যৰ প্ৰতীক আছিল আৰু এতিয়া বিভিন্ন জাতি আৰু জনগোষ্ঠীৰ "ৰামধেনু সমাৱেশ" হৈ পৰিছে, যিয়ে স্বাধীনতা উদযাপন কৰিছে। তেওঁ এই মুহূৰ্তৰ আৱেগিক গভীৰতাৰ কথা কয়, যিটো ইতিহাসেৰে উদ্ভাষিত হৈ পৰিছিল, যেতিয়া তেওঁ থাবো এমবেকি আৰু এফ. ডব্লিউ. ডি ক্লাৰ্কৰ সৈতে শপত গ্ৰহণ কৰিছিল।

মেণ্ডেলাই এপাৰ্থাইডক "মানৱীয় মহাবিপৰ্যয়" বুলি উল্লেখ কৰিছে—এংলো-ব'ৰ যুদ্ধৰ পিছত স্থাপিত জাতিগত আধিপত্যৰ এক ব্যৱস্থা—যিয়ে দশকৰ পিছত দশক ধৰি কৃষ্ণাংগ দক্ষিণ আফ্ৰিকানসকলক নিপীড়িত কৰিছিল। তেওঁ ইয়াক অগণন ব্যক্তিৰ ত্যাগৰ জৰিয়তে ইয়াৰ ধ্বংসৰ "গৌৰৱময় মানৱীয় কৃতিত্ব"ৰ সৈতে তুলনা কৰিছে। তেওঁ ন্যায় আৰু শান্তিৰ এই জয়ত সমৰ্থনৰ বাবে আন্তৰ্জাতিক নেতাসকলৰ প্ৰতি কৃতজ্ঞতা প্ৰকাশ কৰিছে, আৰু দৰিদ্ৰতা, বৈষম্য আৰু নিপীড়নৰ পৰা মুক্ত এখন সমাজ গঢ়ি তোলাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছে, য'ত "কেতিয়াও আকৌ" এটা গোটে আনটো গোটক নিপীড়ন নকৰে।

এই অধ্যায়ত মেণ্ডেলাৰ ব্যক্তিগত বিকাশৰ কথাও উল্লেখ আছে। প্ৰথমে তেওঁ নিজৰ বাবে স্বাধীনতা বিচাৰিছিল, কিন্তু ব্যাপক অবিচাৰ দেখি তেওঁৰ জনগোষ্ঠীৰ মুক্তিৰ বাবে গভীৰ আকাংক্ষা জাগি উঠিছিল। তেওঁ সাহসক ভয়ৰ অনুপস্থিতি নহয়, বৰঞ্চ তাৰ ওপৰত জয় হিচাপে সংজ্ঞায়িত কৰিছে, আৰু জোৰ দিছে যে ঘৃণাৰ পৰিৱৰ্তে প্ৰেম মানৱতাৰ স্বাভাৱিক অৱস্থা। এপাৰ্থাইডৰ নৃশংসতাৰ মাজতো তেওঁ কাৰাগাৰৰ প্ৰহৰীসকলৰ মাজতো মানৱতাৰ ক্ষণিক পোহৰ দেখিছিল, যিয়ে তেওঁক আশাৰ বতৰা দিছিল। মেণ্ডেলাই শেষত কয় যে প্ৰকৃত স্বাধীনতা অবিভাজ্য—নিপীড়িত আৰু নিপীড়ক উভয়কে ঘৃণা আৰু কুসংস্কাৰৰ পৰা মুক্ত কৰি তেওঁলোকৰ মানৱতা পুনৰুদ্ধাৰ কৰিব লাগিব।

Important Vocabulary

Main Theme